Vanmorgen had ik intervisie* met collega-coaches. Na afloop ging iedereen vol energie weer verder. We waren geïnspireerd en vonden de sessie waardevol. ‘Hoe kan dat?’, vraag ik me af. Het was gewoon een online vergadering van 1,5 uur.
Voor mij heeft het te maken met het persoonlijke. Wat er gedeeld wordt tijdens de bijeenkomst, is iets waar iemand echt last van heeft. Het gaat niet over wat we weten, gehoord of gelezen hebben. Nee, we bespreken wat een van ons heeft meegemaakt. Daardoor kan ik meedenken en meevoelen met de ervaring van een ander. En ervan leren.
Wat het nog meer waardevol maakt, is dat iedereen zijn mening en/of oordeel moet uitstellen. Het geven van adviezen doe je pas aan het einde van de intervisie. Je begint met open vragen stellen aan degene die een probleem inbrengt. Hoe zit het precies? Het brengt de detective in mij naar boven. Vaak blijken mijn eigen hypotheses niet te kloppen. En hoe fijn is het, als je bevraagd wordt door je collega’s in plaats van een advies te krijgen, waarvan je denkt; jaha, dat wist ik al of dat helpt me niet.
Gek dat het in de dagelijkse overleggen weinig gaat over wat iemand meemaakt in zijn werk en hoe hij of zij zich daarbij voelt. Jammer ook dat we vaak een advies geven, terwijl een vraag stellen meer oplevert. Zo blijft een vergadering soms een lange zit.
*Intervisie is een georganiseerd gesprek tussen professionals over een door een van de deelnemers ingebrachte casus over het werk.
Life coaching 